باید امشب بروم.

باید امشب چمدانی را

که به اندازه پیراهن تنهایی من جا دارد،

بر دارم

و به سمتی بروم

که درختان حماسی پیداست،

رو به آن وسعت بی واژه

که همواره مرا می خواند.

کفشهایم کو؟*

 * سهراب