​قصه ی #علی_لندی قصه ی زیبای نسل دهه هشتادی هاست

قصه ی نسلی که ناجوانمردانه آنها را علاف و عاطل و باطل خواندیم چون آنها را نشناختیم، چون درکشان نکردیم!

آنها را پررو دانستیم چون جواب سوال هایشان را بلد نبودیم، آنها را طلب کار خطاب کردیم چون مطالبه گریشان را ضد ارزش می دانستیم.

قصه ی گودزیلاهای #دهه_هشتادی، قصه ی بیسوادی و تنبلی بزرگترهایشان است.

علی لندی باز یادمان آورد دهه هشتادی ها هر چند ادبیاتشان ادبیات «کِرَش» و «رِل» است اما از نسل حسین فهمیده ها و بهنام محمدی ها هستند، از نسل پوریای ولی ها و غلامرضا تختی ها.

علی لندی یادمان انداخت که شیربچه های علوی ایرانی مثل پتروس های چشم آبی پلاستیکی و تخیلی نیستند!! آنها واقعی اند برای همین هم موهایشان را سایه روشن و ماهوتی و سزاری میزنند.

هرچند دهه هشتادی ها را به ما نسلی که فقط سرشان در گوشی و اینستاست معرفی کردند اما علی لندی یادمان آورد؛

 دهه هشتادی ها؛

همان رونق اعتکاف های سال های قبل کرونا هستند

همان هیئتی های فشن و خوش تیپ پیاده روی #اربعین اند

دهه هشتادی ها همان افسران سایبری جنبش شیعه اند، عاملان طوفان های توئتری واقعی و هشتک های انقلابی اصیل نه از نوع تقلبی اش که پیر پاتالای کمپ آلبانی با صد جور پیج فیک راه می اندازن.

شهید علی لندی عزیر یادمان آورد ما با این نسل پرچم تمدن نوین شیعه را بلند می کنیم (ان شاء الله)