من درست جایی باختم
 کہ فڪر میڪردم
 دارم بہ
آرزوهــــام میرســـــم…

پایان سال و وقت حساب و کتاب شدپیشانی ام به محضرتان خیس آب شد
هر روز با گناه دلت را شکسته ام

بین من و تو این همه عصیان حجاب شد
گفتند پای نامۀ ما گریه می کنی

حال شما ز دیدن نامه خراب شد
با این وجود تا که گره خورد کار من

یا صاحب الزمانِ دلم مستجاب شد
این عمر بی وفا و تو هم دیر کرده ای

آوای اَلرحیل به جانم عذاب شد
امسال هم گدای شب جمعۀ حرم

با یک دعای مادرتان بی حساب شد
ما را بخر عزیز دل شاه کربلا

جان کسی که صورتش از خون خضاب شد
نازم به بانویی که به معراج قتلگاه

در پاسخش نوای الیّ خطاب شد
گودال فوق عرش و تجلی رب آن

در پاره حنجر پسر بوتراب شد
عمری ست روضه خواندم و باور نمی کنم

زینب چگونه وارد بزم شراب شد
شاعر: قاسم نعمتی

ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻲ

ﺑﻌﺪ ﭘﺎﮎ ﻣﻲ ﮐﻨﻲ

ﭘﺎﮎ ﻣﻲ ﮐﻨﻲ

ﺍﻭ ﻫﻴﭻ ﻳﮏ ﺍﺯ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ

ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ

ﺍﻣﺎ ﺗﻮ

ﺗﻤﺎﻡ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻱ…

‏گاهی شنیدنِ بعضی حرف‌هااز کسی که

انتظارش را نداری،

نه آدم را می‌رنجاند،

نه سبب عصبانیت می‌شود،

صرفاً آدم را «غمگین» می‌کند.

غمگین و ساکت..

فڪر میڪردم..

آدمها همانطور ڪه آمده اند…..

میروند

نمی دانستم ڪه 

نمی روند ،

مـی مانند

ردشان می ماند..

حتی اگر 

همه چیزشان را 

با خودشان بردارند و بروند.

این روزهــــایم به تظاهر می گذرد…تظاهر به بی تفاوتی،

تظاهر به بی خیـــــالی،

به شادی،

به اینکه دیگــــر

هیچ چیز مهم نیست…

اما…

چه سخت

می‌کاهد از جانم این “نمایش”

کاش دلتنگی هم مثل اشڪ بود
 می ریخت و تمام می شد
می ریخت و سبڪ می شدی
آن وقت مجبور نبودی 
هر روز حجم عظیمی از دلتنگی ها
را با خودت به این طرف و آن طرف ببری…